آتش‌نشان‌ها فریاد زدند نروید اما مردم رفتند

 

 

نزدیک به ٥٠ سال قبل مغازه خریدیم از صاحب اصلی‌اش. ما یک مغازه در زیرزمین خریداری کردیم، طبقه‌بالايي‌ها هم  به ما فخر مي‌فروختند، من زيرزمين مغازه داشتم. ما ماهي‌فروشي داشتيم. ايران‌آكواريوم اينجا مال ما بود و از كساني بوديم كه پمپ و لوازم فرانسوي وارد مي‌‌كرديم، ٤٠ سال ماهي‌فروشي داشتيم و بعد مغازه‌مان را لباس‌فروشي كرديم.

 

 

بله، من سر چهارراه ايستاده بودم و ديدم آنهايي كه داخل بودند چطور رفتند زير آوار. صبح اول وقت كه آمده بودم، ديدم فقط يك ماشين آتش‌نشاني نردبان‌دار آمده است اما ساعت يازده‌و‌ربع، هفت، هشت تا ماشين بودند كه نردبان داشتند. يكي از آنها هم از دورتر آب مي‌پاشيد. هرچه هم داد مي‌زدند و به مردم می‌گفتند نرويد، كسي گوش نمي‌كرد. قبل از اينكه ساختمان بريزد، مأموران آتش‌نشاني با بلندگو التماس مي‌كردند كه بيرون برويد؛ خطرناك است. اصلا انگار در آن چهار طبقه رقص آتش بود اما كسبه چون مداركشان مانده بود، به سروصورتشان مي‌زدند و داخل مي‌رفتند تا چك و سفته‌هايشان را بردارند، شغل لباس، شغل بسیار بدي است.

 

 

آن آقايي كه در تأسيسات بود، زیر آوار مانده است. او سال‌ها بود كه در كنار ما كار و خيلي به ما کمک مي‌كرد، حتي در دكان قفل مي‌ماند، او براي ما باز مي‌كرد.

 

 

نه آن مسن‌تر بود، تقريبا هم‌سن من بود.

 

 

صبح به مسجدي در ميدان سپاه رفتيم و گفتيم چه چيزهايي در دكانمان است؛ يك‌سري حرف به ما زدند، اينها مهم نيست؛ كاش اين جوان‌ها نمرده بودند.

 

 

دلم مي‌خواهد بروم پايشان را ببوسم و بشویم. من ديدم كه اين آتش‌نشان‌ها چقدر فعاليت مي‌كنند؛ سخت است آدم از درون بسوزد و نتواند داد بزند.