اگر نقد و انتقاد نباشد...

۱ - در فضاي نبود نقد و انتقاد منصفانه و سازنده، افراد، نهادها، سازمان ها، دولت ها و حاکميت ها خواسته يا ناخواسته بر مسير اين پنداره غلط و خطرناک مي افتند که همه افکار، برنامه ريزي ها، تصميم ها و عملکردهايشان درست و به دور از ايرادهاي جدي و اساسي است و مسلم است که افتادن در دام چنين مهلکه اي نهايتاً سرنوشتي جز سکون، سقوط، عقب افتادگي و حتي اضمحلال به دنبال ندارد.

۲ - مسلم است که اگر از همفکري و مشورت فحول و نخبگان در امور گوناگون بهره لازم برده نشود و اگر بستر لازم براي منتقدان منصف و نقدهاي آگاهانه فراهم نباشد، نقايص و ايرادهاي برنامه ها و تصميمات و گفتار و رفتار مسئولان، شناسايي و برطرف نمي شود و امور سامان بايسته و شايسته نمي يابد.

۳ - اگر فضاي نقد و انتقاد آگاهانه و منصفانه، تنگ و بسته شود، علاوه بر مشکلات عديده اي که در اداره امور پيش مي آيد، بسته شدن فضاي نقد، موجب محدود و محصور شدن رويش ها و زايش هاي فکري مي شود و کيست که نداند که چه خسران بزرگي است بسته شدن فضاي رويش هاي فکري.

۴ - تصلب فضاي نقد و انتقاد منصفانه و دلسوزانه نه تنها به کم فروغ شدن نور اميد در ذهن و دل اقشار گوناگون جامعه مي انجامد بلکه تخم يأس و نااميدي را در دل ها مي نشاند.

۵ - جامعه اي که در آن نقد و انتقاد آگاهانه رونق نداشته باشد بي گمان دچاررکود، خمودگي، رخوت، افسردگي و نااميدي مي شود و بدتر آن که در چنين جوامعي، احساس کرامت و ارزشمندي انسان ها کاهش مي يابد.

۶ - سخت و پرهزينه شدن نقد و انتقاد موجب افزايش شايعات، «حرف هاي درگوشي» و رواج حرف ها و حلقه هاي زيرزميني مي شود.

۷ - اگر فضاي نقد و انتقاد سازنده در عرصه هاي گوناگون بسته و پرهزينه باشد، رغبت افراد و اقشار گوناگون به رصد و «ديده باني» مسائل مختلف جامعه کاهش مي يابد و پر واضح است که ديده باني نشدن امور مختلف جامعه توسط نخبگان و آحاد مردم چه آسيب هايي بر وضعيت حال و آينده هر کشوري وارد مي کند.

۸ - بسته شدن فضاي نقد و انتقاد و شنيده نشدن حرف منتقدان و آحاد مختلف جامعه، بليه و سم مهلک «بي تفاوتي» را به جان جامعه تزريق مي کند.

۹ - هر چه بازار نقد و انتقاد مومنانه و سازنده از رونق بيفتد، امکان برافروخته تر شدن آتش جانسوز و سرنوشت سوز تملق گويي و تملق شنوي بيشتر مي شود و اين آتش چه سوزنده و ويران کننده است چه تملق گويان و تملق شنوها بفهمند يا نفهمند!!

۱۰ - از مخرب ترين و خطرناک ترين تبعات فروبستگي و انسداد فضاي نقد و انتقاد و نشنيدن حرف هاي نخبگان و دانشجويان و اقشار مختلف جامعه، ايجاد فضاي «هميشه خود حق بيني»، خود رأيي و خود کامگي و ديکتاتوري در عرصه هاي گوناگون است و قدر مسلم که يکي از اصلي ترين عوامل عقب افتادگي، سکوت، سقوط، هلاکت و اضمحلال هر فرد، مسئول، سازمان، نهاد، دولت و حاکميتي افتادن به دام خود را هميشه حق مطلق ديدن، خودکامگي و خودرأيي و ديکتاتوري است.

و اما خلاصه کلام اين که روز دانشجو و مناسبت هاي ديگر مي تواند و بايد بهانه و انگيزه بسيار خوب و مناسبي باشد براي ديدار و گفت وگوي چهره به چهره و شنيدن حرف هاي قشرهاي مختلف مردم از جمله دانشجويان از زبان خودشان و اي کاش همه مسئولاني که توش و توان و استعداد و ظرفيت قابل قبول فکري معرفتي در زمينه هاي گوناگون معنوي، اخلاقي، سياسي و اجتماعي دارند مثل رهبر فرزانه انقلاب عمل مي کردند و از فرصت همنشيني، گفت وگوي چهره به چهره و شنيدن حرف هاي اقشار مختلف جامعه استفاده مي کردند. فرصتي بس مغتنم و گران قدر که مي توان و بايد از آن براي پيشرفت جامعه در عرصه هاي گوناگون، ايجاد فضاي نشاط سياسي اجتماعي، افزايش اميدواري، شناسايي ظرفيت ها، کم کردن خطاها و برطرف کردن کمبودها و کاستي ها بهترين بهره ها را برد، اميد که همه مسئولان به فراخور توان و حوزه مسئوليتي خود بتوانند جامعه و خود را از اين فرصت بهره مند کنند.

و يک تک مضراب براي آخر کلام؛ اميد که پيشنهاد و تأکيدهاي مکرر رهبر انقلاب براي راه اندازي کرسي هاي آزاد انديشي در دانشگاه ها از پيله کاغذ بازي ها و مصلحت انديشي هاي خودساخته و غيرضروري مسئولان وزارت علوم و روساي برخي دانشگاه ها بيرون آيد.