ایزدخواه عنوان کرد: سالمندان باید در خانه خود و با وسایلی که از آنها خاطره دارند، زندگی کنند. خانه سالمندان الزاماً محل پرکردن تنهایی افراد نیست و این اقدام قطعاً سلامت روانی سالمند را به مخاطره می‌اندازد.
وی با اشاره به افزایش احتمال ابتلا به افسردگی در دوران سالمندی گفت: از آنجاکه سالمندان دچار کاهش توان جسمانی و افت عملکرد می‌شوند، بیش از پیش در آستانه ابتلا به افسردگی قرار می‌گیرند.
وی با بیان اینکه در دوران پیری افراد دچار کاهش توانمندی‌های خود اعم از توانایی کلامی، حرکتی و حتی ارتباطی می‌شوند، افزود: از دست رفتن این توانایی‌ها منجر به افزایش سطح حساسیت‌های عاطفی و زودرنجی سالمندان می‌شود. این فقدان‌ها احساس عدم دوست‌داشتنی بودن را برای آنها ایجاد می‌کند.
این کارشناس ارشد روانشناسی تصریح کرد: سالمندان پیری را عامل از دست رفتن جذابیت‌های رفتاری و اجتماعی خود می‌دانند و احساس نیازی که در خود نسبت به حضور دیگران دارند و اینکه حس می‌کنند بار اضافی برای اطرافیان خود هستند، آزار و فشار بیشتری را برای آنها به همراه دارد و زمینه بروز افسردگی را برای آنها فراهم می‌کند.
وی با اشاره به اینکه سالمندان تا قبل از دوران پیری خود مسئول بوده‌اند، اما با کاهش توان جسمانی خود دقیقاً به نقطه مقابل مسئولیت‌پذیری رسیده‌اند، افزود: در دوران پیری افراد از بعد حمایت‌کنندگی به جایگاه نیاز و حمایت‌شدن می‌رسند و اینکه در جزیی‌ترین رفتارها نیاز دارند که از سوی اطرافیان خود حمایت شوند، حس تلخی را برای آنها به همراه دارد و در این شرایط در معرض خطر ابتلا به افسردگی قرار می‌گیرند.
ایزدخواه با تأکید براینکه باید به سالمندان متناسب با توان جسمانی آنها مسئولیت داده شود، گفت: سالمند باید حس کند که جایگاه خود را در خانواده از دست نداده است. با دادن مسئولیت‌هایی همچون خرید یا حتی مراقبت از نوه‌ها برای زمان کوتاه، همچنین ایجاد ارتباط با همسالان مانند بازنشستگان و مسافرت‌های کوتاه‌مدت متناسب با شرایط خاص فرد، می‌توانیم احساس زندگی را در آنها متبلور کنیم.
وی اضافه کرد: مشورت گرفتن از سالمندان می‌تواند حس مسئول بودن را در آنها به دنبال داشته باشد. تنهایی بزرگترین و حادترین مشکلی است که بسیاری از سالمندان با آن مواجهند و باید سالمندان را از این حس دور کنیم.
