بر سنگ مزارم بنويسيد، پس از نام، پرپر شدي اي غنچه در ايام جواني
پيمانه ي اين عمر اگر دست خودت بود، مي خواستي از «نوح» ركوردش بستاني
از شغلم اگر خلق بپرسند بگوييد: «در كودكيش بود هواي خلباني.»
افسوس كه تقدير من اينگونه رقم خورد پرواز نپاييد مرا دير زماني
مادر!، بنويسم به تو اين نامه ي آخر ديدار دگر، نيست در اين عالم فاني
هر چند سفر كردم از اين سوي تهيدست، «آنسوي»، مهم است تهيدست نماني
هرگز تو مخور غم، كه فرستاده ام از پيش، در منزل نو، از عملم، گنج كلاني
از پيش مهياست از آن توشه ي پربار قصري كه در آن باغ گل و جوي رواني
گويند كه آنجا همه زيبا پريان اند، از شوق وصال آمده در دل هيجاني!
ياران جوان توشه بگيريد كه آنجا بي مايه محيا نشود خوشگذراني
غمگين مشو مادر! كه من اكنون شدم آزاد از ترس و غمِ بيش و كمِ سود و زياني
آموخته بودي تو مرا درس نجابت، من را چه به«مستانه» و «تهمينه» و «هاني»؟!
البتّه اگر دختر همسايه هم آمد، اشکال ندارد كه سلامی برساني!
گوييد كه: «فردوس برين، واحد آخر» گر فوج طلبكار، بخواهند نشاني
از سوي پليس آمد اگر كس به مراسم، يكدم ز پذيرايي او بازنماني
ديدار وداع تو ميسّر نشد، افسوس! تا لحظه پرواز نماند َست زماني
اي كاش نباشد «توپو لف» مركب پرواز ترسم رسد اين نامه به مصداق عياني!
نامم دگر «آنسوي!» به نام پسرت نيست هر ماه دهم نامه براي تو نهاني
امیرحسین مانیان
جدیدترین اخبار
پربیننده ترین
