وقتی بالاشهری‌ها فارسی حرف نمی‌زنند

یک بار نوشتم که پورشه در فرمانیه مثل گربه در نازی‌آباد است. یکی از دوستان انتقاد کرد که اغراق نوشته‌ات خیلی زیاد بود و این‌طوری‌ها هم نیست. بعدا که یک روز خودش به بالاشهر رفته بود به من زنگ زد و گفت: رضا این‌جا چرا این‌طوری شده؟ گفتم: چطوری؟ گفت: در تایباد ما چیزی که فراوان است موتور ایژ است. این‌جا به اندازه موتور ایژ، پورشه ریخته وسط خیابان‌هایش. گفتم: دیدی اغراق نکردم. گفت: با چشم خودم دیدم برای خرید یک کیلو پیاز یک میلیارد تومان ماشین را بیرون آورده بود. گفتم: برای تو یک میلیارد یک میلیارد است برای برخی یک میلیارد یعنی ده میلیون. اصلا مربی و بازیکن داریم که وقتی یک میلیارد با باشگاه قرارداد می‌بندد می‌گوید قرارداد سفید امضا کردم.

این خاطره را از ان جهت آوردم تا بگویم دیگر فقط ما یعنی مردم ایران و تهران نیستیم که از برخی زندگی‌ها در شمال شهر تعجب می‌کنیم. الآن کار به جایی رسیده است که اگر کسی می‌خواهد در بورلی‌هیلز خانه بسازد ابتدا می‌آید تهران مدل‌ها را می‌بیند. همین الآن خانه‌ای در دروس پیدا شده است که تحریریه «دیلی‌میل» را شگفت‌زده کرده است. این خانه مدرن سه اتاق دارد که هم به سمت جلو حرکت می‌کنند و هم به طرفین می‌چرخند. یعنی شما هنگام صبحانه می‌توانید بچرخید و دائم از نور آفتاب بهره‌مند بشوید.

می‌بینید؟ چه فرجی‌دانا باشد چه نباشد، چه بابک زنجانی باشد چه نباشد، چه پرسپولیس ببرد چه نبرد، وضع ما همین است. یعنی در هر شرایطی بنده همین کارمند دون‌پایه‌ای هستم که بودم. سال‌هاست در خانه ما تنها چیزی که به طرفین می‌چرخد زیرتلویزیونی است که آن هم همیشه کار نمی‌کند.

القصه به این وضع می‌گویند اختلاف طبقاتی که چون جلویش گرفته نشده است به اختلاف نژادی تبدیل شده است. اصلا نمی‌دانم در این خانه‌ها فارسی حرف می‌زنند؟ چون این دوستان از بس می‌روند و می‌آیند پرژِن را فراموش می‌کنند.

باقی بقای‌تان!

رضا ساکی/ایسنا