یکی از بهترین مدافعان فوتبال ایران در دهه شصت، روز‌هایش را در مستطیل سبز فوتبال و حوالی آن که نه در خیابان‌های شلوغ و درهم پایتخت می‌گذراند تا به قول خودش بتواند زنده بماند و پول داروی همسر و مادر را با موتور سیکلتش تامین کند. زندگی منوچهر شفقتیان مانند همین خیابان‌های شهر پر از چاله و چوله است. زندگی این پیشکسوت 58 ساله بار دیگر مورد توجه برخی رسانه ها قرار گرفته است. او در مواجهه با خبرنگارتسنیم این جمات را به زبان آورد.
10 سال است که افسردگی شدید دارم.
علی دایی آقای گل جهان است اما مثل من در 4 رده ملی بازی نکرده است.
در فوتبال باید باج بدهی و دزدی کنی؛ برای همین کار با موتور را شرافتمندانه‌تر می‌بینیم.
به یکی از مدیران پرسپولیس درخواست کار دادم اما گفتند نگهبان ورزشگاه کاظمی شوم و برای امید عالیشاه زنجیر بیندازم!
آرامش را فراموش کردم و با آسایش بیگانه هستم.
وقتی هشت سوزن در لبم فرو رفت دردی احساس نکردم چون درد بزرگتری داشتم و باعث می‌شد که درد کوچکتر را متوجه نشوم.
